Tag line: Shoot first. Sightsee later.
Regie/ Scenario: Martin MacDonagh
Waar: Kijkhuis, dagelijks 19:30 en 22:00 uur (check Kijkhuis – Trianon, Filmladder)
In Bruges is een tragikomische misdaadfilm over twee Ierse huurmoordenaars die van hun baas (Ralph Fiennes) na een uit de hand gelopen opdracht moeten onderduiken in Brugge. De film wordt gekenmerkt door scherp geschreven dialogen, formidabele acteerprestaties en onverwachte wendingen. Martin MacDonagh is een regisseur die we zeker in de gaten moeten houden. Eerder won hij een oscar voor regie en script van Six Shooter (2004). Deze korte film kan worden beschouwd als een stijloefening.
Ken (Norman Gleeson) en Ray (Colin Farell) hebben allebei zo hun eigen opvattingen over Brugge. Ken is gecharmeerd van de rijke historie en ziet wel wat in een sightsee vakantie in deze stad met zijn prachtig geconserveerde architectuur, sprookjesachtige kanalen en hobbelige kasseien. Ray daarentegen vindt het maar een gore stinkstad. Hij haat Brugge direct, vergelijkt het zelfs met de hel en is al helemaal niet geinteresseerd in geschiedenis. Hij drinkt liever biertjes in de bar. Zijn directe humor in combinatie met zijn cynisme werken aanstekelijk. Ken daarentegen is een door de wol geverfde hitman die genoeg begint te krijgen van dit vak. Als een soort mentor ontfermt hij zich over Ray die al snel in de problemen komt met enkele locals. Ondanks de grote verschillen in karakter blijken ze uiteindelijk veel om elkaar te geven.
Een dergelijk thema, twee boeven met een knagend geweten in een vreemde stad, is niet nieuw. Maar MacDonagh weet de drukkende, mysterieuze sfeer van het mistige Brugge en het curieuze van de twee ontheemde Ieren minutieus uit te buiten. Het verhaal staat bol van kunstige verwijzingen en zijlingse symboliek. Ken en Ray zijn niet zomaar ‘hard core’, een-dimensionale criminelen. Ze stellen duidelijk grenzen aan geweld. Dat maakt de film er overigens niet minder gewelddadig om. Wat rustig begint escaleert aanzienlijk. Het knappe is echter dat In Bruges ondanks de hardheid en de gewelddadigheid een ontroerend effect kan bewerkstelligen.
In Bruges doet qua stijl denken aan het werk van onder andere Quention Tarantino: briljant geschreven, bijna filosofische dialogen. MacDonagh is van huis uit een toneelschrijver en dat zal mede verklaren waarom zijn dialogen zo enorm goed in elkaar steken. Een van de vele voorbeelden:
Ken: Harry, let's face it. And I'm not being funny. I mean no disrespect, but you're a cunt. You're a cunt now, and you've always been a cunt. And the only thing that's going to change is that you're going to be an even bigger cunt. Maybe have some more cunt kids.
Harry: [furious] Leave my kids fucking out of it! What have they done? You fucking retract that bit about my cunt fucking kids!
Ken: I retract that bit about your cunt fucking kids.
Harry: Insult my fucking kids? That's going overboard, mate!
Ken: I retracted it, didn't I?
Ondanks de bloedige scenes en het ruige taalgebruik slaagt MacDonagh er in om het geheel smaakvol te houden. Brugge komt er als toeristische attractie zeer aardig van af, al overheerst een drukkend en ijselijk gevoel versterkt door de blauwe kleur en de mist. In die zin lijkt In Bruges op Nicolas Roeg’s Don’t Look Now dat zich afspeelt in Venetië en waar MacDonagh regelmatig naar refereert. Voor deze productie hebben de kerststallen tot eind maart in de binnenstad gestaan. De burgemeester heeft heel wat moeten uitleggen aan de inwoners en de toeristen. Het resultaat is verbluffend. Een must see !
