Transsiberian

Tag line: Arrive on time

Regie: Brad Anderson
Scenario: Brad Anderson en Will Conroy
Waar: Kijkhuis, dagelijks 21:45 (check website)

Menig avontuurlijk reiziger of door de wol geverfde romanticus droomt van de reis over ruim 9000 km rails die van Vladivostok tot Moskou het verlaten landschap doorkruist. Het jonge stel Roy en Jessie stappen op in Beijing nadat ze twee weken vrijwilligerswerk voor de kerk hebben gedaan. Onderweg geraken ze zeer ernstig in de problemen.

Het is duidelijk dat Roy (Woody Harrelson) en Jessie (Emily Mortimer) een sociaal voelend, beschaafd maar conventioneel, stel vormen. Hun huwelijk zit in een dip. Roy vermoedt dat deze bijzonder treinreis de pit er weer in zal brengen. Dus in plaats van de snelle weg terug naar Iowa per vliegtuig, nemen ze de Trans Siberische Spoorlijn. En wanneer Roy elke seconde van de rit intens beleefd, maakt Jessie de meest prachtige foto’s. Ze komen Carlos (Eduardo Noriega) en Abby (Kate Mara) tegen. Er ontstaat een vriendschap. Het is duidelijk, zelfs logisch, dat Jessie en Carlos zich tot elkaar voelen aangetrokken. Dit heeft uitendelijk verstrekkende gevolgen.









Brad Anderson is een ervaren regisseur van het thriller-en horrorgenre. Zijn portfolio behelst onder andere de thriller El Maquinista (2004) met Christian Bale en de psychologische horrorfilm Session 9 (2001). Anderson weet hoe hij de kijker op het verkeerde been kan zetten. Ook in Transsiberian is hij aardig op dreef en weet hij de spanning op te bouwen. Zo blijken mensen niet altijd te zijn zoals ze zich aanvankelijk voordoen. Vooral Jessie heeft uiteindelijk meer geheimen dan je zo op het oog zou denken. De enige man die dat instictief aanvoelt is Grinko (Ben Kingsley).










Anderson neemt ruimschoots de tijd om zijn personages te introduceren. Dat zorgt voor wat traagheid aan het begin. Toch komt mede daar door de klap uiteindelijk harder aan. De acteurs komen komen goed tot hun recht. Het is natuurlijk ook een geweldige rolbezetting. De hoofdrolspelers hebben allen iets dat de kijker fascineert. Je kunt je ogen niet van ze afhouden. Harrelson doet hier en daar denken aan de naïve Woody Boyd uit de comedy serie Cheers. Kingsley, die een kleine doch belangrijke rol heeft, is huiveringwekkend met zijn klievende blikken. Mortimer kan de gelaagdheid van haar personage zeer overtuigend neerzetten. En ook Mara en Noriega demonstreren acteertalent en zullen niet bang hoeven zijn dat ze zonder werk komen te zitten. De medereizigers en passanten zijn zo van de straat geplukt waardoor sommige opnames documentair aan doen. De scenes zijn wisselend van benauwend en ijzingwekkend tot vrolijk en zelfs erotisch. De scene waarbij iedereen in de restauratie met elkaar feest en vodka zuipt, daarbij sterke verhalen aan elkaar vertellend, is fenomenaal. Daarnaast zijn er prachtige shots van het desolate winterlandschap. En de Russische cultuur is ruimschoots aanwezig.

Het script bevat een aantal prachtige uitspraken. Zo zijn de woorden van Grinko als de doortastende narcoticabrigadier, die vooral in het tweede deel een sleutelrol krijgt toebedeeld, heel treffend in de situatie: ‘In Russia we have expression. “With lies you may go ahead in the world, but you may never go back.”
Er zitten wat clichés in de film. Deze zijn gelukkig niet zo storend dat het kijken naar Transsiberian een lange zit wordt, integendeel. Voor wie een spannende thriller wil bekijken op een verlaten middag in de stad, is het zeker de moeite waard.

Doubt (inclusief audio)

Regie en scenario: John Patrick Shanley
Waar: Trianon, dagelijks 19:00 en 21:30 uur (check web site )

Doubt is een Pullitzer Prize (2005) toneelstuk van John Patrick Shanley. Om het gepast te vertalen naar het witte doek is een hele uitdaging. Of Shanley daarin is geslaagd is niet helemaal zeker. Wat wél zeker is, is dat de cast overtuigt. En zo wordt Doubt toch een aangrijpende film over vooroordelen, roddels en onderdrukte gevoelens.

Doubt speelt zich af in 1964. Father Flynn (Philip Seymour Hoffman) is een populaire priester op een katholieke lagere school in the Bronx waar vooral Ierse en Italiaanse immigrantenfamilies wonen. Met zijn preken weet hij de kerkgangers te ontroeren en aan het denken te zetten. Zuster Aloysius Beauvier (Meryl Streep) is het schoolhoofd en een hele strenge, voor zichzelf én voor de kinderen. Ze is het prototype van de non zoals we die kennen uit de jaren 50 films. Flynn wil het allemaal wat losser. Voor de 12-jarige Donald Miller (Joseph Foster) heeft hij een zwak. En dus komt er een moment dat Aloysius hem ernstig verdenkt van het plegen van ontucht. De naïeve zuster James (Amy Adams) brengt de zaak aan het rollen hoewel ze Flynn later onvoorwaardelijk steunt.

Philip Seymour Hoffman speelt de sterren van de hemel. Wat is het een genot om naar een acteur van zijn kaliber te kijken! Moeiteloos kruipt hij in de huid van zijn personages. Als je Truman Capote overtuigend weet neer te zetten en de sluwe Andy in Before the Devil knows you’re dead of in Doubt de charismatische en sympathieke, gedreven Father Brendan Flynn, dan heb je heel wat registers open te trekken. Hoffman doet het moeiteloos (link naar NPR interview met Hoffman over zijn rol als Capote). De camera houdt van hem en wij als kijker gaan daar moeiteloos in mee. En Hoffman weet dat. Desondanks is zijn spel niet verwaand of mechanisch maar juist integer en gedegen.

De rol van zuster Aloysisus is natuurlijk koren op de molen voor Streep die als rijpe actrice vooral bitches is gaan spelen. Met de gevoelige rollen van vroeger zoals in Sophie’s Choice, Silkwood of the Bridges of Madison County heeft het niets meer te maken. Streep, als method actress, weet heel goed waar ze de motivatie vandaan kan halen en hoe ze die kan gebruiken in lichaamstaal. Samen met Hoffman levert dat intense scenes op. Zo heerst er een interessante spanning tussen de twee wanneer ze eigenlijk iets doen dat tegen het Protocol ingaat: zonder een derde aanwezige gaan ze samen een vertrek in, in dit geval het kantoor van zuster Aloysius. De emoties lopen hoog op en er zijn maar weinig acteurs die een dergelijke scène zo mooi kunnen uitspelen als Hoffman en Streep. Weliswaar dat Streep daarbij veel meer een karikatuur is van de strenge non dan Hoffman een karikatuur is van de onvermurwbare priester. Aloysius heeft geen mededogen en zal niet buigen. Ze heeft maar een doelstelling: Flynn ten val brengen. Genoeg materiaal dus voor een heus drama met toch nog een verrassend eind.

Shanley werkt sterk vanuit de traditie en dat siert de film. Het is hier en daar wat traag. Soms werkt de cameravoering (Roger Deakins en Matt Turve) op de lachspieren. Een scheef kader om een boodschap van naderend onheil over te brengen gaat de kijker anno 2009 misschien wat ver. Ook het weer (storm en regen) wordt regelmatig als stijlmiddel ingezet om de conflicten te benadrukken. Over het algemeen is de cameravoering fantasieloos en wat plat, daarentegen wordt licht en donker goed uitgebuit. Er is verder niets aan te merken op de film set en de aankleding. De plaatjes van de straten hebben een poëtische schoonheid.

Zowel Hoffman als Streep zijn genomineerd voor een oscar. Streep voor de beste vrouwelijke hoofdrol en Hoffman voor de beste mannelijke bijrol. En dat is toch wel opmerkelijk. Streep is zeker aanwezig maar het is uiteindelijk Hoffman die de film domineert en de show steelt.