Brideshead Revisited

Tag line: Love is not ours to control 
 


Regie: Julian Jarrold 

Scenario: Andrew Davies & Jeremy Brock

Waar: Kijkhuis, dagelijks 21:00 uur (check web-site voor updates) 


Brideshead Revisited is een sfeervol plaatjesboek dat zich afspeelt rond een aristocratische katholieke familie en hun landhuis, Brideshead. De centrale figuur in het verhaal is Charles Ryder (Matthew Goode). Wanneer hij geschiedenis gaat studeren in Oxford komt hij in contact met de flamboyante Sebastian Flyte (Ben Wishaw) en diens homosexuele vriendenkring. Sebastian wordt verliefd op Charles en introduceert hem thuis. Charles wordt aanvankelijk geaccepteerd door de bijna geloofswaanzinnige moeder van Sebastian, Lady Marchmain (Emma Thompson). Zij denkt dat de gereserveerde Charles een goede invloed zal hebben op haar aan alchohol verslaafde zoon. Maar wanneer Charles meegaat naar Venetië, waar de vader van Sebastian met zijn minnares Cara (Greta Scacchi) woont, en verliefd wordt op dochter Julia Flyte (Hayley Atwell) krijgt de moeder argwaan en raakt Sebastian volledig de kluts kwijt. Lady Marchmain wil haar dochter namelijk uithuwelijken aan een man die katholiek is en zeker niet aan de ongelovige Charles. De teleurgestelde Sebastian verdwijnt met liefdesverdriet naar Marokko. Charles laat de familie los, trouwt en komt na een aantal jaren Julia tegen…

Natuurlijk ontkomt de regisseur Julian Jarrold, die met Becoming Jane ervaring op deed met het genre kostuumdrama, niet aan uitgebreide kritiek. In de eerste plaats is er de meesterlijke roman van Evelyn Waugh uit 1945. De klassieker over verboden liefde en het verlies van de onschuld. Naar aanleiding van dit boek werd in 1981 een televisieserie gemaakt. Deze serie was en is, want het staat nog steeds als een huis, een geslaagde uitwerking van de roman. Hier worden de religieuze belangen en de sociale relaties wel ruimschoots uitgewerkt. De afleveringen geven een gedetailleerd beeld van de gecompliceerde werkelijkheid van de Engelse aristocratie tussen de eerste en de tweede wereldoorlog. De katholieken vormden een minderheid. De sexuele normen en waarden en de spanningen daaromtrent geven voldoende stof voor een heus drama. Maar goed, er is dan ook voldoende tijd om dit uit de doeken te doen.

Helaas is Brideshead Revisited als speelfilm te saai en bij tijd en wijle zelfs verward. Jarrold slaagt er niet in om de kijker mee te nemen in de wereld die Brideshead heet. De acteurs blijven afstandelijk waardoor wij ons niet kunnen indentificeren met de personages. Wishaw is als de alcoholistische Sebastian eigenlijk pathetisch. Een veels te simpele uitwerking van dit gecompliceerde karakter uit de roman. Emma Thompson is als de katholieke moeder te karikaturaal. Eigenlijk zijn alle personages in de film simpel. Dat is jammer want het boek biedt zo veel meer aanknopingspunten. Brideshead Revisited is prachtig gefotografeerd met asymetrische en poëtische beelden. Maar de tweede helft van de film, wanneer Charles en Sebastian niets meer hebben, ontwikkelt zich platvloers zonder enige verbeeldingskracht.

Elegy

Regie: Isabel Coixet
Waar: Kijkhuis, dagelijks 21:30 uur (check web-site voor updates)

Mannen worden vaak veel aantrekkelijker naarmate hun leeftijd vordert. Dat lijkt zeker op te gaan voor David Kepesh (Ben Kingsley). Als gevierd professor in de literatuurgeschiedenis lukt het hem telkens weer om op charmante wijze een van zijn net afgestudeerde studentes het bed in te praten. Dat is uitgekookt want zo vermijdt hij mogelijke aanklachten van sexuele intimidatie. Kepesh is reeds voorbij de middelbare leeftijd. Hij heeft een krachtig libido. Ooit was hij getrouwd maar kwam er spoedig achter dat hij niet uit het huwelijkse hout was gesneden. Hij gaf de voorkeur aan het vrije leven. De enige vastigheden die hij heeft zijn een mooie carrière en zijn minnares Carolyn (Patricia Clarkson). Zij studeerde twintig jaar geleden bij hem af. Beiden zijn aan elkaar gewaagd omdat voor beiden hun relatie duidelijk is. Carolyn zal bijvoorbeeld nooit verwachten dat David haar op komt halen van het vliegveld of dat hij haar overlaadt met sieraden. En dat hoeft ook niet. Zij delen slechts het bed, een mooie fles wijn en een gesprek. Beiden laden hun accu op en gaan daarna weer vrolijk verder met hun eigen leven.

Zo begint Elegy met een beeld te schetsen van David Kepesh en zijn ‘losbandige’ en geregelde leven. Maar op een dag ontdekt hij Consuela Castillo (Penelope Cruz). Ze zit op de voorste rij tijdens zijn college en hij kan zijn ogen maar niet van haar af houden. Via zijn voice-over worden wij ingewijd in zijn overpeinzingen en motivaties. Zo begrijpt de kijker dat de mooie Cubaanse Consuela voor hem een geval apart is. Bij zijn jaarlijkse cocktail party, georganiseerd bij hem thuis, laat hij alle studentes links liggen. Hij heeft alleen oog voor Consuela. De geslepen versierder voelt zich voor het eerst sinds jaren onzeker wanneer hij haar uitnodigt om met hem naar een toneelstuk te gaan. En, natuurlijk gaat ze er op in. En dan begint het.

Steeds verder zakt David weg in de zoete liefde van deze jonge vrouw. Maar daarmee neemt zijn angst haar te verliezen aan een of andere knappe jongeman ernstig toe. David wordt jaloers en voelt zich uiteindelijk instabiel wanneer Consuela niet in zijn dircte omgeving is. David kent zich zelf niet meer. Zijn beste vriend en dichter George O’Hern (Dennis Hopper) raadt hem met klem aan deze vrouw onmiddelijk te dumpen. Ze heeft al veel te veel macht over hem. Al geeft David zijn vriend gelijk, op het moment suprême doet hij precies het tegenovergestelde en vraagt of ze met hem naar Parijs wil gaan. Het is duidelijk. David Kepesh zit er tot over zijn oren in.

Elegy is gebaseerd op het boek van de bekende Amerikaanse schrijver Philip Roth: The Dying Animal. Het boek is tot film script bewerkt door Nicolas Meyer. Elegy is een karakterschets van vooral de man David Kepesh. Het is zacht, zoet en soms melancholiek. De film is wel erg traag. Zo zijn de scenes tussen David en zijn zoon Kenny (Peter Sarsgaard) misschien overbodig. De scenes met Consuela in David’s flat worden lang uitgerekt met weliswaar prachtige, doch clichématige, muziek. Het is mede te danken aan de charismatische Kingsley, zo nu en dan verwikkeld in een scherp gesprek met Hopper, en natuurlijk de mysterieuze schoonheid van La Cruz, dat de film zonder een alles overheersende verveling uitgezeten kan worden.