The Happening

Tag line: We've Sensed It. We've seen the signs. Now, it's happening..

Regie: M. Night Shymalan (Manoj Nelliyattu Shyamalan)
Waar: Trianon, dagelijks 19:00 en 21:30 (check web site)

The Happening is een eco-thriller waarin een onzichtbare vijand plotseling het bestaan van de mensheid ernstig bedreigd. Een verborgen antagonist zet grote groepen mensen aan tot het plegen van gruwelijke zelfmoorden. Het begint in Central Park, New York en verspreid zich binnen een dag naar de aangrenzende staten in het noordoosten van de V.S.

Elliot (Mark Wahlberg) is een biologieleraar in Philadelphia die zijn studenten respect en erkennig voor de wetenschap probeert bij te brengen. Zijn vrouw Alma (Zooey Deschanel) is wat zoekende en onzeker over hun relatie en daardoor zit hun huwelijk in een dip. Om dat uit te werken neemt Shymalan nauwelijks tijd want hij laat Alma, Elliot en diens collega Julian (John Leguizamo) en zijn dochtertje Jess (Ashlyn Sanchez) zo snel mogelijk de stad uit vluchten. En dan begint een bizarre trek weg uit deze onbegrijpelijke verschrikking die steeds meer mensen aanzet tot zelfdoding. Al snel wordt duidelijk dat van een terroristische aanslag geen sprake is maar dat Moeder Aarde hier achter zit. Bij Shymalan zit het wezenlijke vaak in ogenschijnlijk onbelangrijke dingen. Dus is de liefde tussen Elliot en Alma is een belangrijker gegeven in de film dan dat het op het oog lijkt. Het is misschien jammer dat dit niet verder wordt uitgebouwd hoewel die spanning aan het eind wel wordt ingelost.

Wie een fan is van het werk van Shymalan (The Sixth Sense,The Village, Wide Awake) en van griezelen houdt zal The Happening wellicht kunnen waarderen. Als geslaagde thriller is de film echter te oppervlakkig en te slecht uitgewerkt. Sommige beelden zijn weliswaar huiveringwekkend en printen zich vast in het geheugen. Maar uiteindelijk is dat niet genoeg om de film te redden. Misschien heeft Shymalan zich laten inspireren door The Birds van Alfred Hitchcock. Maar de spanning die Hitchcock weet op te voeren én vast te houden is bij The Happening ver te zoeken. Eingelijk herhaalt Shymalan zich zelf. Zeker, als regisseur van het horror genre is hij bekwaam maar hij slaagt er niet in om vernieuwend te zijn of te blijven boeien.Zo wordt de spanning absoluut niet bevorderd door een toenemend aantal gruwelijke zelfdodingen. Desalnietemin, als een zomers niemendalletje kan The Happening er mee door. Als een serieuze thriller redt de film het niet en gaat het ten onder in zijn veelbelovende, onvoeldoende, uitgewerkte thema: de mens en de gruwelijk mooie relatie met de blauwe planeet.

Il y a Longtemps Que Je T'aime

Regie: Philippe Claudel
Waar: Trianon, dagelijks 18:45 en 21:30 uur (check web site)

Een film met Kristin Scott Thomas in de hoofdrol betekent genieten van een zuivere actrice met een groots talent voor gelaagd acteren. Ook in dit regiedebuut van Philippe Claudel schittert Scott Thomas als de koele, ingewikkelde en mysterieuze Juliette. Al domineert ze weliswaar bijna elke scène in de film, Claudel speelt het klaar om het geheel ingetogen te houden. Dat hij daarbij wordt geholpen door de door de wol geverfde Scott Thomas is evident. Eigenlijk is het onvoorstelbaar dat Scott Thomas dit jaar niet de Berlijnse Gouden Beer heeft ontvangen voor deze hoofdrol.

Il y a Longtemps Que Je T’aime is een familiedrama, geschreven én geregisseerd door Philippe Claudel. In Frankrijk zijn schrijvers die hun eigen werk verfilmen een normaal verschijnsel. De zogenaamde ‘auteur-réalisateur’ vormt in de Franse filmwereld ongeveer de hoogst bereikbare positie. De reeds gevierde schrijver Claudel maakt met Il y a Longtemps Que Je T’aime een geslaagd debuut hoewel sommige dialogen overschreven zijn. Dat zal dan te wijten zijn aan een schrijver die achter de camera staat.

Juliette heeft vijftien jaar in de gevangenis gezeten en is mede hierdoor behoorlijk vervreemd geraakt. Haar zus Léa (Elsa Zylberstein) kampt met schuldgevoelens en besluit om Juliette op te nemen in haar gezin. Claudel neemt zijn tijd, als in een boek, om stapje voor stapje tipjes van de sluier op te lichten. We zien Juliette’s karakter langzaam loskomen vanuit het koele en het gedesillusioneerde. Visueel ziet dat er ongeveer zo uit: een slecht geklede vrouw in een dikke wollen mantel verandert in een charmante dame in luchtige jurkjes. Zelfs Juliette’s haar gaat glanzen! Langzaam hervindt Juliette haar plaats in de maatschappij daarbij onvoorwaardelijk gesteund door Léa en een enkeling uit diens academische vriendenkring. Natuurlijk komen we steeds meer te weten over het afschuwelijke drama van deze vrouw. Langzaam vormen de stukjes een geheel.

De titel van de film verwijst overigens naar een zin uit een liedje dat de twee zussen samen zongen toen ze nog kleine meisjes waren. Juliette zal dit liedje in de loop van de film leren aan P'tit Lys (Lise Ségur), een van de geadopteerde dochtertjes van Léa. Overigens een prachtige rol van dit kleine meiske. Het liedje staat symbool voor de hernieuwde band tussen Juliette en Léa. Claudel slaagt er, ondanks alles, niet in om de onderhuidse spanning tussen deze twee totaal verschillende levens vast te houden al regisseert hij zijn acteurs goed. Hij heeft oog voor detail en hij chargeert de emoties niet. En misschien is het daarom dat het ontroerende einde een ontluisterend effect heeft. Want we weten eigenlijk al lang wat er aan de hand is.