No country for old men

There are no clean getaways

Regie: Joel en Ethan Coen
Waar: Kijkhuis, dagelijks 19:30 en 22:00 uur

De broers Joel en Ethan Coen hebben met no country for old men weer eens bewezen dat ze absolute meesters zijn in het mengen van grafisch geweld, onderhuidse spanning en zwartgallige humor. Gebaseerd op het gelijknamige boek (2005) van Pulitzer Prize winnaar Cormac McCarthy is deze film een traag en moorddadig kat en muisspel dat draait om drie mannen: de verveelde cowboy Llewelyn Moss (Josh Brolin), de gedesillusioneerde sherrif Ed Tom Bell (Tommy Lee Jones) en de koelbloedige huurmoordenaar Anton Chigurgh (Javier Bardem). De laatste is huiveringwekkend met zijn zware en vlakke stem. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Bardem reeds een Golden Globe Award voor deze rol ontving. Het was voor deze Spaanse acteur overigens zijn eerste keer in een Amerikaanse film. Aanvankelijk was Bardem niet zo enthousiast. Te veel geweld vond hij. Bovendien kon hij geen autorijden en sprak hij geen woord Engels. Maar de broers waren overtuigd van hun zaak. Bij de komende Oscar uitreikingen zou het zomaar kunnen dat Bardem ook nog een gouden mannetje in de wacht sleept.

Wat doe je wanneer je een koffer vindt met heel veel geld? Dat overkomt de Texaan Llewelyn Moss wanneer hij tijdens de jacht op antelope in de woestijn bij toeval stuit op de gevolgen van een criminele afrekening: een aantal pick up trucks, stoffelijk overschot van mannen en een pitbull terrier. De vliegen zwermen rond, de lucht trilt en het is woestijnstil. Moss neemt de koffer mee en begrijpt dat het niet lang zal duren voordat iemand de buit komt opeisen. Hij heeft gelijk. Naast de plaatselijk sherrif Ed Tom Bell die moeite heeft met de afnemende moraal wordt Moss feilloos opgespoord door Chigurgh. Dat lijkt een simpele verhaallijn zij het niet dat Chigurgh zich daarbij laat leiden door de bekende ‘flip of a coin’.

Wie in no country for old men niets anders ziet dan een gewelddadige film slaat de plank volledig mis. Angstaanjagende scenes van de film zijn niet die waar fysiek geweld in beeld wordt gebracht. De werkelijke suspense bewerkstelligen de broers Coen in de gecompliceerde simpelheid van de rust. Dat komt onder andere terug in de enscenering, het licht, de props, de interactie en de dialogen van de acteurs. De dialogen zijn briljant geschreven en worden prachtig verwoord en geacteerd door Jones, Brolin, Bardem en Kelly MacDonald (Trainspotting). MacDonald is zeer geloofwaardig als vrouw van Moss in een Texaanse trailer park.

No country for old men is zeker niet vederlicht. Het is als een schilderij dat is opgebouwd uit verschillende olieverflagen. Muziek zit er ook niet in (behalve de source-music). Je moet er echt voor gaan zitten en hem misschien meer dan een keer zien.

Bronnen:
http://www.imdb.com/
http://www.cinema.nl/
http://www.nocountryforoldmen.com/

Mio fratello è figlio unico

Regie: Daniele Luchetti
Waar: Kijkhuis, gezien 31 januari

Accio Benassi (Elio Germano) is een behoorlijk ettertje. Opvliegend, tegendraads en altijd op oorlogspad. Hij drijft zijn ouders (Angela Finocchiaro en Massimo Popolizio), broer Manrico (Riccardo Scamarcio) en zijn zus Violetta (Alba Rohrwacher) regelmatig tot wanhoop. Accio voelt zich niet begrepen en is er van overtuigd dat Manrico en Violetta worden voorgetrokken. Om zich af te zetten en ergens bij te horen sluit hij zich op een dag aan bij de fascisten. Daarmee haalt hij het bloed onder de nagels vandaan bij Manrico die communist is. Maar ook zijn ouders zijn er helemaal niet blij mee. Steevast blijven zij volhouden dat ze ‘toch een beschaafd gezin’ zijn. Accio is ‘van de duivel bezeten’.

Mio fratello è figlio unico is een familiedrama dat zich afspeelt tijdens de turbulente jaren ’60 en ’70 in Italië. De film heeft een hoog tempo, is aangenaam frivool en Italiaans druk met vlotte dialogen. Het scenario is gebaseerd op de roman Il fasciocomunista van Antonio Pennacchi uit 2003. De schrijvers van het scenario, Stefano Rulli en Sandro Petraglia, kennen we overigens van La meglio gioventù. Beide films gaan over de verhouding tussen twee broers waarbij moet worden aangemerkt dat Mio fratello è figlio unico veel meer aan de oppervlakte blijft dan zijn voorganger. Ondanks het prachtige acteerwerk krijgen de karakters weinig diepgang en slagen zij er niet in ontroering op te roepen. Toch is het geheel niet bagatelliserend en dat is meteen het geniale van deze film.

De regisseur heeft er voor gekozen het statief thuis te laten. Door vooral uit de hand te filmen creëert Luchetti authenticiteit. De politieke scènes worden hierdoor voorzien van impact. Ze ogen als beelden uit een super-8 film collectie. De soundtrack van de film bestaat uit luchtige Italiaanse liefdesliedjes wat zo nu en dan een humoristisch effect heeft.

Elio Germano won een Donatello Award voor zijn rol als Accio. Verder ontving de film nog drie Donatello’s voor beste script, beste vrouwelijke bijrol (Angela Finocchiaro) en beste montage (Mircro Garrone). Bij de publieksenquête van het Filmfestival Rotterdam werd de film op een tweede plaats gezet.