Mio fratello è figlio unico

Regie: Daniele Luchetti
Waar: Kijkhuis, gezien 31 januari

Accio Benassi (Elio Germano) is een behoorlijk ettertje. Opvliegend, tegendraads en altijd op oorlogspad. Hij drijft zijn ouders (Angela Finocchiaro en Massimo Popolizio), broer Manrico (Riccardo Scamarcio) en zijn zus Violetta (Alba Rohrwacher) regelmatig tot wanhoop. Accio voelt zich niet begrepen en is er van overtuigd dat Manrico en Violetta worden voorgetrokken. Om zich af te zetten en ergens bij te horen sluit hij zich op een dag aan bij de fascisten. Daarmee haalt hij het bloed onder de nagels vandaan bij Manrico die communist is. Maar ook zijn ouders zijn er helemaal niet blij mee. Steevast blijven zij volhouden dat ze ‘toch een beschaafd gezin’ zijn. Accio is ‘van de duivel bezeten’.

Mio fratello è figlio unico is een familiedrama dat zich afspeelt tijdens de turbulente jaren ’60 en ’70 in Italië. De film heeft een hoog tempo, is aangenaam frivool en Italiaans druk met vlotte dialogen. Het scenario is gebaseerd op de roman Il fasciocomunista van Antonio Pennacchi uit 2003. De schrijvers van het scenario, Stefano Rulli en Sandro Petraglia, kennen we overigens van La meglio gioventù. Beide films gaan over de verhouding tussen twee broers waarbij moet worden aangemerkt dat Mio fratello è figlio unico veel meer aan de oppervlakte blijft dan zijn voorganger. Ondanks het prachtige acteerwerk krijgen de karakters weinig diepgang en slagen zij er niet in ontroering op te roepen. Toch is het geheel niet bagatelliserend en dat is meteen het geniale van deze film.

De regisseur heeft er voor gekozen het statief thuis te laten. Door vooral uit de hand te filmen creëert Luchetti authenticiteit. De politieke scènes worden hierdoor voorzien van impact. Ze ogen als beelden uit een super-8 film collectie. De soundtrack van de film bestaat uit luchtige Italiaanse liefdesliedjes wat zo nu en dan een humoristisch effect heeft.

Elio Germano won een Donatello Award voor zijn rol als Accio. Verder ontving de film nog drie Donatello’s voor beste script, beste vrouwelijke bijrol (Angela Finocchiaro) en beste montage (Mircro Garrone). Bij de publieksenquête van het Filmfestival Rotterdam werd de film op een tweede plaats gezet.