Il y a Longtemps Que Je T'aime

Regie: Philippe Claudel
Waar: Trianon, dagelijks 18:45 en 21:30 uur (check web site)

Een film met Kristin Scott Thomas in de hoofdrol betekent genieten van een zuivere actrice met een groots talent voor gelaagd acteren. Ook in dit regiedebuut van Philippe Claudel schittert Scott Thomas als de koele, ingewikkelde en mysterieuze Juliette. Al domineert ze weliswaar bijna elke scène in de film, Claudel speelt het klaar om het geheel ingetogen te houden. Dat hij daarbij wordt geholpen door de door de wol geverfde Scott Thomas is evident. Eigenlijk is het onvoorstelbaar dat Scott Thomas dit jaar niet de Berlijnse Gouden Beer heeft ontvangen voor deze hoofdrol.

Il y a Longtemps Que Je T’aime is een familiedrama, geschreven én geregisseerd door Philippe Claudel. In Frankrijk zijn schrijvers die hun eigen werk verfilmen een normaal verschijnsel. De zogenaamde ‘auteur-réalisateur’ vormt in de Franse filmwereld ongeveer de hoogst bereikbare positie. De reeds gevierde schrijver Claudel maakt met Il y a Longtemps Que Je T’aime een geslaagd debuut hoewel sommige dialogen overschreven zijn. Dat zal dan te wijten zijn aan een schrijver die achter de camera staat.

Juliette heeft vijftien jaar in de gevangenis gezeten en is mede hierdoor behoorlijk vervreemd geraakt. Haar zus Léa (Elsa Zylberstein) kampt met schuldgevoelens en besluit om Juliette op te nemen in haar gezin. Claudel neemt zijn tijd, als in een boek, om stapje voor stapje tipjes van de sluier op te lichten. We zien Juliette’s karakter langzaam loskomen vanuit het koele en het gedesillusioneerde. Visueel ziet dat er ongeveer zo uit: een slecht geklede vrouw in een dikke wollen mantel verandert in een charmante dame in luchtige jurkjes. Zelfs Juliette’s haar gaat glanzen! Langzaam hervindt Juliette haar plaats in de maatschappij daarbij onvoorwaardelijk gesteund door Léa en een enkeling uit diens academische vriendenkring. Natuurlijk komen we steeds meer te weten over het afschuwelijke drama van deze vrouw. Langzaam vormen de stukjes een geheel.

De titel van de film verwijst overigens naar een zin uit een liedje dat de twee zussen samen zongen toen ze nog kleine meisjes waren. Juliette zal dit liedje in de loop van de film leren aan P'tit Lys (Lise Ségur), een van de geadopteerde dochtertjes van Léa. Overigens een prachtige rol van dit kleine meiske. Het liedje staat symbool voor de hernieuwde band tussen Juliette en Léa. Claudel slaagt er, ondanks alles, niet in om de onderhuidse spanning tussen deze twee totaal verschillende levens vast te houden al regisseert hij zijn acteurs goed. Hij heeft oog voor detail en hij chargeert de emoties niet. En misschien is het daarom dat het ontroerende einde een ontluisterend effect heeft. Want we weten eigenlijk al lang wat er aan de hand is.