Regie: Jeffrey Adams
Scenario: Roberto Orci en Alex Kurtzinan
Waar: Lido, 18:45 en 21:30 uur
Gene Roddenberry (1921 – 1991), de creator van Star Trek dat uitgroeide tot een media franchise van heb-ik-jou-daar, heeft er niets mee te maken. Regisseur Jeffrey Adams (Cloverfield, 2008) blijkt in staat om ons een geloofwaardige prequel van Star Trek voor te schotelen: hij vertelt de voorgeschiedenis van wat ons reeds bekend is. Het aantrekkelijke van deze opzet is dat het zowel de old Trekkies als de novice aanspreekt, veelal ‘de jeugd van tegenwoordig’.
Adams neemt ons mee naar het wel en wee van Starfleet. Dat speelt zich gedeeltelijk af op aarde: de Starfleet Academy ligt naast de Golden Gate brug, wat overigens prachtige plaatjes oplevert. Niet eens zo raar bedacht, want wie de stad kent weet dat op die lokatie het park, voorheen US Army base, Presidio ligt. De geschiedenis van dit adembenemende stukje natuur gaat terug naar de Spanjaarden die het gebied in de 18e eeuw in handen kregen. Presidio was ook de plek waar o.a. belangrijke besprekingen rond de Vietnam-oorlog plaats vonden. In werkelijkheid stond California State University Northgate model voor deze buitenscenes van de Starfleet Academy. De brug en de wolkenkrabbers zijn er in gezet. Geen genre zo manipulatief als science-fiction!
Gelukkig is Adams, die de film geheel in California draaide, dicht bij de originele Star Trek-serie uit de jaren ’60 gebleven. Roddenberry keerde zelden naar de aarde terug. Dat kwam pas later in de speelfilms. We bevinden ons grotendeels in ruimteschepen en tussen sterrenstelsels en planeten. Door middel van warp-technologie (waardoor de ruimte vervormd wordt om de beperkingen van de relativiteit te omzeilen) kan men zich verplaatsen naar de verste ‘uithoeken’ van het heelal. Daar zijn zwarte gaten en, het gefingeerde, red matter allesvernietigend. Nero (Eric Bana) heeft zich afgescheiden van de Romulans om met een ruimteschip en enkele volgelingen het heelal onveilig te maken. Hij wil vooral wraak nemen op Spock. Wanneer Nero naar de aarde koerst om die, net als Vulcan (de thuisplaneet van de gelijknamige Vulcans), te vernietigen krijgt het verhaal een behoorlijke urgentie en ook prachtig conflictmateriaal. Dit in combinatie met het spelen met de tijd geeft onze helden de kans de geschiedenis naar hun hand te zetten. Star Trek staat bol van actie-scenes maar kent genoeg rustmomenten om er optimaal van te kunnen genieten.
Natuurlijk speelt Star Trek in op de onderbuikgevoelens zoals dat gebruikelijk is. Hoewel de mooie Eric Bana, bekend van zijn rol als Henry Tudor in The Other Boleyn Girl, mij niet overreden kon als de slechte Nero. Ook Chris Pine, die James T. Kirk speelt, is niet altijd even overtuigend. Deze Kirk heeft misschien iets te veel hufterige eigenschappen om hem charmant te vinden. Maar echt storend is dit uiteindelijk niet want Pine is wel een aardige verschijning en kan de rol zeker wegdragen. Pine kan zich echter nog niet meten met de eerdere, of latere - het is maar hoe je het bekijkt – Kirk (William Shatner), die inderdaad een vrouwverslindende macho was met een flinke dosis sex appeal. Ook een wat simpele ziel die het qua intellect moest afleggen tegen de briljante Spock, de half mens-half Vulcan. Adams besteedt ruimschoots aandacht aan de interactie tussen de twee mannen. En die gaat niet zonder slag of stoot, de twee zijn elkaars tegenpolen.
Dat de 78-jarige Leonard Nimoy meedoet is vooral jeugdsentiment. Nimoy heeft veel weg van een Indiaans medicijnman met zijn verschijning en zijn wijsheden en bovennatuurlijke gaven. De oude Dr. Spock neemt James (Jim) mee op een hallucinerende reis door de tijd zodat James weet hoe te handelen. De jonge Dr. Spock (Zachary Quinto) is een wetenschapper die balanceert tussen twee culturen: die van de mens (emotie) en die van de Vulcan (verstand). Quinto is zeer overtuigend als de jonge Dr. Spock. Het schijnt dat hij en Nimoy dagen samen hebben doorgebracht – pratend en kijkend naar de oude televisie-serie. De moeder van Spock wordt gespeeld door Winona Ryder die met deze bijrol een schamele come-back maakt. Maar ze speelt haar rol zeker overtuigend genoeg.
Science fiction - wetenschap en literatuur - is natuurlijk een genre dat je moet liggen. Intergalactische oorlogen zijn visueel imposant en heerlijk afstandelijk, maar vooral interessant vanwege de strategie er achter. Bij Star Trek gaat het om het behoud van de hegemonie. En dan vooral om koploper te blijven in wetenschap en techniek. Het oude ‘kennis is macht’ is ook hier van toepassing. Het is eigenlijk een soort internationale betrekkingen in de ruimte met diplomatie en real-politiek. De crew en de leiding van, aanvankelijk de USS Kelvin, de USS Enterprise zijn voorbeeldige helden die opereren binnen een smeltkroes van culturen. De Klingons komen in het geheel niet voor in deze Star Trek. Maar dat is niet zo verwonderlijk want die werden veel later geïntroduceerd in de Star Trek saga. Maar eerlijk gezegd miste ik ze wel. Er schijnt echter een heuse Klingon-opera in ontwikkeling te zijn in Nederland..
Adams is er in geslaagd het geheel te doorspekken met humor en verwijzingen. En op het eind weet hij de Trekkies onder ons zowaar te ontroeren. Ga dit meemaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten