Vicky Cristina Barcelona (inclusief audio)

Tag line: Life is the ultimate work of art
Regie en scenario: Woody Allen

Waar: Kijkhuis, dagelijks 21:00 uur (check web site)

Als er een regisseur is die relaties van en tussen mannen en vrouwen op spottende en humoristische wijze onder de loep kan nemen is het Woody Allen wel. Een regisseur die zijn liefde voor New York in al zijn films breed weet uit te meten. Wie herinnert zich niet Interiors (1977), Manhattan (1979) of het latere Hannah and her sisters (1986) en Crimes and misdemeanours (1989). Pas in 2005 wijkt Allen af van zijn formule om verhalen in NY te laten afspelen. Hij vertrekt naar Londen en draait er Matchpoint (2005). Dan ook krijgt hij een fascinatie voor Scarlett Johansson. Voorheen had hij als muses de fragiele en overanalyserende Mia Farrow en de frivole en aantrekkelijke Diane Keaton. Dat heeft heel wat prachtige films opgeleverd, getuige het oeuvre van de meester.

Voor VCB reist de 73-jarige schrijver/ regisseur af naar Barcelona en neemt zijn favoriete actrice Johansson mee. Verder de mooie, talentvolle Penelope Cruz die hem niet meer kan intimideren, en de onderkoelde, ietwat stoere, doch breekbare Rebecca Hall. We weten vanaf de eerste scene dat we wat gaan meemaken binnen deze intermenselijke microkosmos. Allen weet alle ingredienten te combineren als in een zomerse cocktail. Nonchalant weeft hij een web van intermenselijke relaties in de vorm van huwelijks- en persoonlijke crises. Daarbij blijft hij altijd esthetisch en vooral intellectueel. Barcelona vormt een heerlijk decor voor dit verhaal. De kleuren, de verschillende tijdstippen van een dag, de steegjes en de terrassen. Soms wordt hij zelfs bijna documentair en lijkt hij de acteurs de vrije hand te geven in hun improvisaties. Misschien ontstaan veel dingen spontaan. Met een dergelijke cast weet je dat die zich kan redden. Toch is Allen een te groots dialogenschrijver om alles uit handen te geven aan zijn acteurs.

Een voice-over (Christopher Evan Welch) verteld over Cristina’s (Johansson) zoveelste break-up met een man. Dat doet hij aan het begin van de film wanneer hij haar neerzet als een dromerig, sexy blondine met liefdesverdriet. Je voelt dat ze haar liefdesverdriet al snel zal vergeten. Vicky (Hall) is verloofd en gaat na de zomer trouwen. Ze heeft een goede opleiding en doet onderzoek naar de Catalaanse identiteit. De twee vrouwen zijn hartsvriendinnen maar op het gebied van de liefde ziijn ze erg verschillend. En nu gaan ze samen een zomer doorbrengen in Barcelona. Dat kan alleen maar leiden tot romantische situaties en vooral veel verwarring. Bij Allen blijft het ondanks alles toch altijd licht.

Allen is natuurlijk een filmer van steden. Als geen ander weet hij zijn cast op natuurlijke wijze te integreren in het straatbeeld van Barcelona. Zo kan Johanssen door de straten paraderen, met haar camera, in een strakke spijkerbroek en een wit blousje en kijken de mannen vanuit hun ooghoeken naar haar achterste. De intrigerende Javier Bardem heeft met zijn vertolking van de sexy schilder Juan Antonio geen minuut nodig om ons te overtuigen van zijn joie-de-vivre. Bardem was de ontdekking van 2008. Zijn grote doorbraak kwam in No country for old men waar hij de psychopatische moordenaar Chigurgh speelt die uit is op veel geld. In VCB is hij uit op een heus ménage a trios en dat lukt hem. Ook de overige cast is sterk: Patricia Clarkson en Chris Messina leveren mooi tegenspel voor de drie hoofdpersonen die met elkaar en ook vooral met zich zelf bezig zijn.

In vroeger werk van Allen was hij vooral autobiografisch, bij hem liepen prive en cinema door elkaar heen. Zo zitten er in zijn vroege films veel scenes verwerkt met psycho-analyse. Allen heeft zelf ruim dertig jaar drie maal per week therapie gehad. Met zijn vlucht uit NY neemt Allen ons mee naar zijn kleine wereldje van sex, cultuur, kunst en intellectualisme. De tijden, de omstandigheden, de cultuur en de locatie zijn veranderd. En Allen zien we niet meer voor de camera. Maar in de liefde is er nog niets veranderd. Dat is Allen’s geruststellende gedachte en tegelijkertijd een bittere troost.