How many wrongs to make it right?Regie: Neil Jordan
Met: Jodie Foster
Met: Jodie Foster
Gezien: Kijkhuis, Leiden (27 september, 2007)
De regisseur van The Crying Game en Michael Collins is terug met een misdaaddrama waarin de koele, stoere Jodie Foster een van wraak vervulde radiopresentatrice Erica Bain speelt die de nachtelijke straten van New York ‘zuivert’ van gewelddadige types.
Maar voor het zover komt krijgen we de beelden voorgeschoteld van het afschuwelijke gewelddadige incident dat voor Erica en haar aanstaande echtgenoot David Karmani (Naveen Andrews) dramatische gevolgen heeft. Nadat Erica uit een coma raakt hoort zij dat David de brute aanval niet heeft overleefd. Hij is zelfs al weer een aantal weken begraven. Natuurlijk gaat er iets kapot van binnen. Natuurlijk blijft Erica met een onwaarschijnlijk trauma achter zodat zij maar een uitweg ziet: een vuurwapen, de daders zoeken en ze doden. Erica is volledig vervreemd geraakt van haar omgeving. Maar goed, ze heeft dan ook wel wat meegemaakt. En ze moet het uiteindelijk toch alleen doen.
Op een avond wordt ze door noodzaak gedwongen het nieuwe vuurwapen te gebruiken. Nogal onhandig, uiteraard, met drie kogels op twee meter afstand waarvan maar een raak. Erica bemerkt dat deze vreselijke daad haar een soort voldoening geeft. Al snel volgen meer van dit soort moorden. De regisseur slaagt er daarbij in om NY neer te zetten als een groezelige stad waar het gevaar altijd op de loer ligt. In een geval zoekt Erica het bewust op.
Het thema – eigen rechter spelen - is niet nieuw. De vraag of Erica’s acties moreel verwerpelijk zijn of niet komt een aantal keren aan bod. Voor de film is het geen relevante vraag. De titel van de film ‘The Brave One’ is dan misschien misplaatst. Foster gaf zelf aan dat ze de Duitse titel ‘Die Fremde in Dir’ en de Franse titel ‘A vif’ toepasselijker vond. Daar zit wat in.
Een van de mooiste scenes in deze film vangt aan wanneer Erica weer naar buiten durft. Ze eindigt bij het politiebureau. De regisseur slaagt er hier in om de kijker subtiel mee te laten voelen met Erica: de overgevoeligheid voor licht en geluid, de achtervolgingswaanzin en de onzekerheid. In de bewuste scene in het politiebureau wordt in een keer duidelijk dat Erica niet alleen is in haar afschuwelijke werkelijkheid. Erica is samen met anderen het slachtoffer geworden van een dagelijks terugkerend verschijnsel: geweld. Voor de politie is Erica niet meer dan een dossiernummer.
Maar voor het zover komt krijgen we de beelden voorgeschoteld van het afschuwelijke gewelddadige incident dat voor Erica en haar aanstaande echtgenoot David Karmani (Naveen Andrews) dramatische gevolgen heeft. Nadat Erica uit een coma raakt hoort zij dat David de brute aanval niet heeft overleefd. Hij is zelfs al weer een aantal weken begraven. Natuurlijk gaat er iets kapot van binnen. Natuurlijk blijft Erica met een onwaarschijnlijk trauma achter zodat zij maar een uitweg ziet: een vuurwapen, de daders zoeken en ze doden. Erica is volledig vervreemd geraakt van haar omgeving. Maar goed, ze heeft dan ook wel wat meegemaakt. En ze moet het uiteindelijk toch alleen doen.
Op een avond wordt ze door noodzaak gedwongen het nieuwe vuurwapen te gebruiken. Nogal onhandig, uiteraard, met drie kogels op twee meter afstand waarvan maar een raak. Erica bemerkt dat deze vreselijke daad haar een soort voldoening geeft. Al snel volgen meer van dit soort moorden. De regisseur slaagt er daarbij in om NY neer te zetten als een groezelige stad waar het gevaar altijd op de loer ligt. In een geval zoekt Erica het bewust op.
Het thema – eigen rechter spelen - is niet nieuw. De vraag of Erica’s acties moreel verwerpelijk zijn of niet komt een aantal keren aan bod. Voor de film is het geen relevante vraag. De titel van de film ‘The Brave One’ is dan misschien misplaatst. Foster gaf zelf aan dat ze de Duitse titel ‘Die Fremde in Dir’ en de Franse titel ‘A vif’ toepasselijker vond. Daar zit wat in.
Een van de mooiste scenes in deze film vangt aan wanneer Erica weer naar buiten durft. Ze eindigt bij het politiebureau. De regisseur slaagt er hier in om de kijker subtiel mee te laten voelen met Erica: de overgevoeligheid voor licht en geluid, de achtervolgingswaanzin en de onzekerheid. In de bewuste scene in het politiebureau wordt in een keer duidelijk dat Erica niet alleen is in haar afschuwelijke werkelijkheid. Erica is samen met anderen het slachtoffer geworden van een dagelijks terugkerend verschijnsel: geweld. Voor de politie is Erica niet meer dan een dossiernummer.
De hond is wellicht overbodig. Een beetje hond had waarschijnlijk al lang een kans gezien om terug te rennen naar zijn baas. En zo niet, voor de New Yorkers en de politie een in het oog vallend detail. Hoeveel Duitse herders lopen er rond in NY? Men had een oproep kunnen plaatsen met; Did you see Curtis? Call 1-800-dog-find. Maar, dit is Jordan te vergeven. Bovendien, een zin als: I want my dog back, is natuurlijk een one-liner in de traditie van: Hasta la vista, baby.
Wat deze film zeer de moeite waard maakt is de spanning tussen Erica en de rechercheur Sean Mercer (Terrence Howard) die de moorden die zij heeft gepleegd onderzoekt. Al in een vroeg stadium heeft hij haar door maar zijn glazen zijn, na een scheiding, roze. Bovendien heeft hij Erica gezien toen ze in coma lag. Foster en Howard slagen er in om gedurende de gehele film een spanning vast te houden die voortkomt uit sympatie en beroepsmatig antagonisme.
Uiteindelijk wordt Erica twee maal slachtoffer van geweld. De film eindigt met een cliffhanger, dus wie weet, komt er een vervolg.
Pers Quote:
"Hoewel de gewelddadigheid in 'The Brave One' voor een normaal persoon geen dagelijkse kost is, is de film wel realistisch. Doordat je de angst van Erica bijna zelf voelt, blijf je hopen op een happy ending. Maar dat die er komt, lijkt welhaast onmogelijk."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten