La Sconosciuta

Regie: Guiseppe Tornatore
Gezien: Kijkhuis, Leiden (13 september, 2007)

Waarom zijn Italiaanse films vaak zo poëtisch? Het is niet alleen het Italiaans. Het is ook de beeldtaal. In dit geval op het oog, gekunsteld, maar dan toch weer heel natuurlijk. In La Sconosciuta hanteert Tornatore door de hele film heen parallelmontages. Hierdoor krijgen wij in een korte tijd in de gaten dat Irina, een Oekraïense ex-prostituee, een afschuwelijk verleden heeft. Dat verleden laat haar niet los. Zo zal in de loop van de film steeds duidelijker worden.Het is Irina gelukt om in een noord Italiaanse stad, ver weg van haar pooier, een nieuw leven te beginnen. Ze raakt bevriend met de nanny van de rijke familie Adacher. Wanneer die onder verdachte omstandigheden van de trap valt, neemt Irina haar baantje over. Al snel blijkt dat Irina haar eigen motieven heeft om zich binnen te dringen in dit kleine gezin. Stukje voor stukje wordt de puzzel één geheel en wordt Irina’s leven ontrafeld.

We krijgen natuurlijk sympathie voor de hardwerkende Irina met haar mooie, vriendelijke ogen. Een schitterende rol overigens van de Russische actrice Xenia Rappoport die haar debuut maakt in deze film. Maar dan plots is ze weer koel en berekenend, sadistisch zelfs. Irina heeft dan ook wel heel veel te verwerken gehad..
De scenes in La Sconosciuta zijn kort – eigenlijk kun je niet van scenes spreken. In de loop van de film worden de scenes iets vaker uitgespeeld maar nooit laat Tornatore zijn flashbacks los. De dramatische muziek van Ennio Morricone, bekend van Once upon a time in the west, voegt veel toe aan deze film. De aanzwellende violen en cellos geven net dat extra zetje en tempo die de staccatische montage wel kan gebruiken.La Sconosciuta is een sfeervolle schizofrene thriller die weet te boeien. Een beklemmende film die het bekijken meer dan waard is.

Pers Quote:
“Met veel gevoel voor dosering en spanning onthult Tornatore hoe de vork in de steel zit. Het slot is niet erg sterk, maar de dramatische rode draad des te meer."